Welkom op mijn blog

In dit blog wil ik met enige regelmaat gedachten ordenen en anderen de gelegenheid geven daarop te reageren. Steeds meer kom ik onder de indruk van de reikwijdte van genade; dat het echt alle facetten van het leven raakt; en dat ik er een beginneling in ben. Tegelijk dat ik merk hoe verbluffend mooi het is en dat ik wil groeien in genade. Ten diepste geloof ik dat de hele wereld dat zou moeten doen. Maar ja, dan moet je eerst Jezus leren kennen.

dinsdag 15 december 2009

Oordelen

'De vrijgemaakte kerken zijn kerken die ontstaan zijn vanuit veroordeling'. Dat hoorde ik laatst een counseler zeggen. Zijn uitspraak bleef haken. Ergens wil ik het niet geloven dat dat zo zou zijn. Tegelijk kan ik er niet onderuit dat ik herken. Het oordelen heeft ook mij meer dan mij lief is te pakken gehad. In de geschiedenis van de vrijgemaakte kerken zie je het telkens weer: een veroordeling van wat afwijkend is en daarmee je groep veilig stellen. Op zich hoeft met het toetsen van afwijkende standpunten of ontwikkelingen nog niet zoveel mis te zijn. Maar het gaat fout als primair gereageerd wordt met afwijzing. Dan wordt de eigen cultuur of opvatting over wat God zegt dominant. Een kerk kan dan zelfs sektarische trekken krijgen. Het gaat ook fout als het beoordelen vrijwel altijd leidt tot veroordelen. Het liefdevol kunnen omgaan met verschillen is gemarginaliseerd.
Gelukkig merk ik in de vrijgemaakte kerken een beweging van veroordeling naar liefdevol verdragen van elkaar. Opmerkelijk en niet verrassend is dat de ultra-vrijgemaakten geen deel uitmaken van deze beweging en dat ook niet willen en/of kunnen. Het is te merken bij een groep als 'een-in-waarheid'. Verdieping in het standpunt van de ander is niet hun sterkste kant, verificatie van hun mening over anderen wordt bewust vermeden, hun oordeel is dan ook vaak ongemeen hard en pijnlijk. Het is ook te zien bij de nieuwe vrijgemaakten. In deze groep die zich nog maar een aantal jaren geleden heeft losgemaakt van de vrijgemaakte kerken gaat de versplintering door veroordeling onverminderd hard door. Een bericht vandaag in het ND laat dat maar weer eens schokkend zien. Hoor en wederhoor worden gemist, conclusies worden bij voorbaat al getrokken, en de gemeente in Zwolle vergadert plotsklaps opgedeeld op twee verschillende locaties. De geschorste ouderling die aan het woord wordt gelaten beroept zich voor zijn actie op het ambt: ik heb als ambtsdrager conform het kerkrecht zorg te dragen voor de schapen, dus moesten we wel op een andere locatie bijeen komen. Hij vergeet dat in het kerkrecht ook is bepaald, tot in het ondertekeningsformulier aan toe, dat je je als ambtsdrager gedurende de tijd van schorsing schikt naar het oordeel van de kerkenraad. Dat dient de kudde meer dan gelijk je conclusies te trekken op basis van je vermeende gelijk.
Eigenlijk wil ik hier helemaal niet over schrijven. Maar het ND-bericht raakte mij omdat je in deze ultra hoek nog steeds in scherpe vormen tegenkomt wat in het vrijgemaakte DNA zit. Ik geloof dat deze innerlijk verdeelde groep dan ook weinig toekomst heeft. Geen wonder als de liefde van Christus zo ondersneeuwt. Het wordt dan overigens ook ijzig koud in de kerk.
Het is mijn verlangen voor de vrijgemaakte kerken dat daar vanuit en door de liefde geleefd wordt. Dat we elkaar in liefde uitnemender achten dan onszelf. Trots is een van de grote zonden van onze tijd, denk ik.
De enige manier om daar van los te komen is niet langer als een trotse hen rond te lopen en je te gedragen alsof jij een god bent die alles beter weet, maar alleen vol ontzag trots te zijn op je Heer die Koning is. Opnieuw bepaalt het mij bij de noodzaak van ontzag en verwondering in de omgang van mensen met God; en vervolgens ook van mensen in relatie tot elkaar. Als je namelijk vol ontzag en bewondering bent voor God, kun je zachtmoedig zijn naar mensen om je heen. In onze zwakheid wordt Gods kracht zichtbaar.
Het oordeel is niet veilig in onze handen. Het oordeel hoort aan het kruis genageld. Alleen dan is er bevrijding.

woensdag 26 augustus 2009

'Zal ik jou koud maken...?'

Een citaat van onze zoon Gijs en zijn nichtje Noré tijdens onze vakantie in Lesotho. Ze waren met de fietspomp aan het spelen en bliezen elkaar frisse lucht in het gezicht. De woorden die ze daarbij spraken waren 'zal ik jou koud maken?'
Ahum, gelukkig was het spel en zijn beide kinderen zich niet bewust van de eigenlijke betekenis van die woorden.
Een volwassene kent die betekenis wel en zal een ander niet gauw 'koud maken'.
Dat stel ik nu wel maar ik vraag het me toch ook af. Letterlijk 'koud maken' zal waarschijnlijk niet gebeuren, maar figuurlijk....
Ik lees deze dagen het boek Wij kiezen voor eenheid, een initiatief van verschillende kerkleiders die het beu zijn dat kerken elkaar in een hoekje zetten en weigeren gezamenlijk op te trekken. Wat mij opvalt in de bijdragen die ik tot nu toe gelezen heb is de nederige en schuldbewuste toon van de schrijvers. Stuk voor stuk schamen ze zich voor de hooghartige houding richting andere kerken en groepen. Veel veroordelende woorden zijn er over en weer gesproken. In het boek en ook in het Manifest van Eenheid wordt een toon van verzoening en toenadering gekozen. Weliswaar met begrip voor verschillen die nog veel gesprek zullen vragen maar elkaar erkennend aan de voet van het kruis en aan de voeten van de werkelijk opgestane Heer.
In mijn eigen vrijgemaakte kerken zou dit boek gesprek moeten losmaken over het vele veroordelende spreken dat die kerken eigen is. Mogelijk is er nooit in officiële stukken uitgesproken dat de GKV de ware kerk is, maar als je altijd in kritische en veroordelende woorden spreekt over andere kerken dan kan het niet anders dat je de indruk wekt de enige ware kerk te zijn.
Persoonlijk kom ik er steeds meer achter hoe diep dat denken en spreken in mijn leven is verworteld geraakt. Heel makkelijk denk ik bijvoorbeeld vanuit vooroordelen. Lastig vind ik het het leven van de ander niet primair met kritische ogen te bekijken, hoeveel er ook terecht op valt aan te merken.
Wat ik heb mogen ontdekken is dat genade het enige medicijn is. Genade plaatst mij telkens terug op de basis die ik zelf onverdiend ontvangen heb. En zoals God mij bekijkt met primair liefdevolle ogen (en niet met kritische ogen) zo kijkt God ook naar die ander.
Laatst las ik een prachtige gedachte in dit verband. Waarom moeten kinderen van God in het Avondmaal telkens terug naar de basics (gedachtenis aan Christus)? Waarom moest het volk Israël telkens gedenken dat ze bevrijd waren uit Egypte? Omdat hun vertrekpositie precies hetzelfde is als die van de niet gelovige mensen om je heen. Je bent dus van jezelf geen haar beter.
Daarnaast heb ik mogen ontdekken wat het is om de ander te zien als project waar God mee bezig is. Persoonlijk vind ik het nogal irritant als ik met een project bezig ben (bijvoorbeeld een kast maken) en iemand staat er betweterig naast opmerkingen te maken over wat beter moet en wat nog niet klaar is. De ander is het project van God. De vraag voor mij is waarin God mij kan gebruiken om de ander te laten groeien.
Dat is de bepaald wat anders dan de ander 'koud maken' met een veroordeling of minachting (de kou kan de ander overigens behoorlijk om het hart slaan door een hautaine houding).
Ik mag juist een geur van Christus zijn, een geur ten leven. Dat is de frisse wind van de Geest.

woensdag 5 augustus 2009

Kruis of Kroon

Waar gaat het nu om in het christelijk geloof?
Lange tijd heeft in mijn denken het kruis een zeer grote rol gespeeld. Met name de vergeving van zonden en het openen van de eeuwige toekomst vormde de inhoud van het kruis. In mijn christenleven waren dat hoofdbestanddelen. Toch kun je de vraag stellen of het kruis de kern van het christelijk geloof is.
Ik werd mij daarvan opnieuw bewust bij het lezen van het boek Proclaiming the gospel van John Dickson. Het kruis is volgens hem onderdeel van het evangelie. Samengevat gaat het evangelie over het koninkrijk van God.
Het Griekse grondwoord euangelion betekende in de tijd van het NT gewoon 'goed nieuws'. Aankondigingen en informatie 'vers van de pers'. Vergelijkbaar met de newsflashbanners onder in beeld van bijvoorbeeld CNN. De informatie in de NT tijd betrof met name de successen van de keizer. En precies dat woord wordt gebruikt voor dat wat Jezus kwam doen. Het evangelie (newsflash) van Jezus is aankondiging van de gebeurtenissen betreffende zijn Rijk.
De inhoud van het evangelie gaat over meer dan het kruis alleen. In Jezus komt het koninkrijk. Daar gaat het om. En de toegang tot dat rijk is de weg van het kruis. Het kruis is dus niet het einddoel van het geloof, het is niet de kern. Dat is het rijk van God, waar Jezus koning is.
Het is een rijk van vrede, heelheid, herstel, harmonie, gezondheid.
Overal waar wij evangeliseren (newsflashes inbrengen) wordt dat rijk bekend gemaakt.
Laat dat nu precies het doel van een mensenleven zijn: God erkennen en aanbidden als koning en leven uit zijn machtige hand.
Het kruis is essentieel. Maar waartoe heb je die vergeving nodig?
In mijn beleving blijven veel christenen steken bij het kruis. Natuurlijk zal ik daarover niets zeggen, want elk mens heeft het kruis nodig. Er is echter meer. En dat meer is niet optioneel.
Het is dan ook niet 'kruis of kroon', maar 'kruis en kroon'. Met 'kroon' bedoel ik dan het koningschap van Jezus. Zijn nieuwe wereld die komt maar ook zijn heerschappij over het leven nu!
Wanneer je je dat realiseert gaat je leven op de schop. Misschien mis ik dat nog wel het meest in wat ik zie onder christenen. En om eerlijk te zijn ook bij mijzelf.

dinsdag 30 juni 2009

Waar zitten je organen?

Britten weten niet meer waar hun organen zitten (nieuwsitem uit de maand juni). Medici zijn daarover bezorgd. Want als je pijn op je borst hebt en je denkt dat daar je maag zit en je koppelt de pijn aan de uitgebreide barbecue van de avond er voor..., dan zit je er naast met mogelijk ernstige
gevolgen.
Hoe zit het geloof in elkaar? Wat is de lijn van de bijbel? Wat is belangrijk en wat niet (of minder) in het christelijke geloof? Veel mensen zijn m.i. de weg kwijt. Over de kern, het hart van het geloof, zijn dikke lagen discussies, wetenswaardigheden en pijnlijke ervaringen komen te liggen.
De schijnbaar belangrijke brochure van verontruste kerkleden, de discussies over welke liederen er in kerken gezongen mogen worden, het overregeluren van het plaatselijk kerkelijk leven door landelijke afspraken (besluiten GS 2008 over samenwerking met NGK) zijn er voorbeelden van. Ik hoor mensen haperen als hen gevraagd wordt waar het nu echt op aankomt in hun geloof.
Dat schokt mij. Er wonen veel woorden en gedachten in de harten van de mensen die beslag leggen op alle in- en uitgangen van het leven (vrij naar Spreuken). Dat baart mij zorgen. Gesprekken worden gedomineerd door zoveel anders dan waardoor het gedomineerd zou moeten worden.
Paulus wijst wat mij betreft scherp en heilzaam de weg: Laat de woorden van Jezus in al hun rijkdom in je wonen (Kolossenzen 3:16a). Het opvallende vind ik dat die woorden de bewoners zijn van het huis dat ik ben. Dat is precies de bedoeling. Een huis ademt de sfeer en stijl van de bewoner. Oftewel: het woord bepaalt mijn levenshuis. Het accent van Paulus - het zijn woorden van Christus - is niet onbelangrijk. Het is zelfs een verademing. Want woorden van Christus hebben geen muffe lucht van spruitjes. Het woord van Christus is een woord van genade. Genade waar je niet op had mogen rekenen en die toch je deel is geworden.
De enige passende reactie daarop is eeuwige verwondering en aanbidding van God.
Twee woorden, genade en verwondering, ze vormen op dit moment de sleutel van mijn bediening. Hoe langer hoe meer ben ik er van overtuigd dat mensen behoefte hebben aan een eenvoudig ´concept´ van geloven. Het is zo ingewikkeld geworden.
Een PC vervuilt op de duur. Bestanden en programma´s worden er op gezet en er af gehaald. Maar altijd blijven er resten achter. Vandaag en gister heb ik een grote schoonmaak gehouden. Een totale reset. Terug naar de basics, zonder vervuiling.
Woorden van Christus moeten huishouden in je leven om een reset te krijgen. Prachtig dat Paulus zegt dat ze in rijkdom in je mogen wonen. Je wordt er zo ontzettend rijk en schitterend van. Plots licht het leven weer op. Welcome to St Helen's
Dat was nu net wat ik vorige week op een congres in Londen, de EMA, meemaakte. Zo puur en krachtig als daar de genade wordt verkondigd, maar ook de waarde van verwondering en aanbidding.
Our God is an awesome God.
Nog even terug naar die organen. Het hart is Jezus Christus. Zijn woord van genade. Als dat steeds meer gaat kloppen voel je overal de aders pulseren. Het doortrekt je bestaan. Net zoals Jezus met zijn harteklop heel de bijbel doortrekt.
Zouden we zo´n dikke bijbel gekregen hebben om overal en telkens weer dat hart van genade te voelen kloppen? En door het reliëf van het verhaal tot verwondering te worden gebracht?

maandag 15 juni 2009


Tamelijk schokkend maar herkenbaar tot op zekere hoogte. Vervolgende christenen die jaren in de cel hebben gezeten en nu weer op vrij voeten staan, willen een cel in hun eigen tuin!
De rust, stilte en relatieve veiligheid van een besloten ruimte gaf hen alle gelegenheid om 'met God' te zijn. In het leven op vrije voeten beklemde hen de stress en hectiek bijna nog meer dan de kille wanden van de cel. Het bij God zijn kwam onder druk. Er was bijna geen plek of moment om even helemaal alleen met hem te zijn.
Herkenbaar! Gelukkig niet het element van een cel. Maar wel het verlangen naar rust en stilte. Even niet het hoofd vol met al die dingen die voorbij komen.
Hoeveel mensen zouden zo'n plek van rust hebben? Nederland stikt van de herrie en plaatsen vol beweging en dynamiek. Maar gewoon even leeg, alleen jij en God....
Ik moet voor die momenten knokken. Het is het knokken echter wel waard.
Want naarmate ik meer mijn cel zoek, loop ik de rest van de dag met een cel vol rust diep van binnen. En dat maakt dat ik krachtig kan werken, vanuit balans. Het eerst zelf aanvaard zijn op een niveau dat alleen Jezus mij geeft. Het leert mij in de hectiek en dynamiek van relaties en netwerken mijn eigen plaats zuiver te houden.
De cel in..., zodat de cel in mij komt