Welkom op mijn blog

In dit blog wil ik met enige regelmaat gedachten ordenen en anderen de gelegenheid geven daarop te reageren. Steeds meer kom ik onder de indruk van de reikwijdte van genade; dat het echt alle facetten van het leven raakt; en dat ik er een beginneling in ben. Tegelijk dat ik merk hoe verbluffend mooi het is en dat ik wil groeien in genade. Ten diepste geloof ik dat de hele wereld dat zou moeten doen. Maar ja, dan moet je eerst Jezus leren kennen.

vrijdag 15 januari 2010

Oordelen (2)

'Gereformeerden hebben een sterk rationele, rechtlijnige geloofsopvatting met als keerzijde weinig gevoel voor relativering en een gebrekkig bindend vermogen', aldus Sytze Faber

(politicoloog). Faber zegt dat in relatie tot de gereformeerde premier Balkenende. Zijn manier van optreden na de presentatie van het rapport over Irak wordt algemeen scherp veroordeeld. De oorzaak ligt volgens denkers als Faber in het gereformeerde karakter van de premier. Dat geeft te denken.

Een politieke bespreking ga ik niet geven, maar wat mij opnieuw opvalt is dat het gereformeerde (mogelijk onbedoeld) als niet flexibel overkomt en kennelijk nog een extra handicap met zich meebrengt, nl een gebrek aan cohesie. Ik denk dat er tussen die twee een sterkte samenhang is. Starre rechtlijnigheid zet mensen die net zo denken wel naast elkaar maar de samenhang is broos. Zolang de mening volledig onderling gedeeld wordt gaat het goed. Zodra er afwijkingen zijn is dat merkbaar in een afnemende verbondenheid.

Je zou dus kunnen zeggen dat een volledig relativerend standpunt het beste is. Je laat elkaar vrij. Een interessant artikel in het ND over de Remonstranten zou je dat kunnen laten denken. Laat elkaar vrij en respecteer elkaar, dan drijf je elkaar ook niet de kerk uit. Over Jezus mag je vinden wat je vindt, dat is jouw goed recht.

Dat klinkt heel aantrekkelijk. Maar geeft tolerantie echte verbinding met de ander? De enige verbinding zit in een overeenkomstig uitgangspunt. Maar waar zitten de wezenlijke raakvlakken?

Is er een gulden middenweg?

Ik denk het wel, hoewel het een lastige route is. Een aantal elementen dat belangrijk is vind ik in het evangelie:

  1. Jezus was volmaakte liefde in eigen persoon en toch scherp in het trekken van grenzen. Hij was in staat de zondaar vol liefde op het oog te hebben en tegelijk het slechte in die zondaar te veroordelen.
  2. In het NT kom je telkens korte preekjes of samenvattingen tegen over de kern van het evangelie (bijv. 1Korintiƫrs 15:3-5). Dat is wezenlijk en geeft wezenlijk raakvlak. Daar kan niet aan getornd worden.
  3. Het omgaan met die grens mag echter niet rigide zijn maar altijd vanuit zoekende liefde naar de ander die kennelijk over die grens gegaan is.
  4. Bij de belangrijkste maaltijd voor zijn kerk geeft Jezus de volgende opdracht ‘doet dit tot mijn gedachtenis’. Waarom moet dat als je zo onderhand heel goed weet wat het avondmaal betekent? Omdat de gedachtenis gaat over jouw onverdiende en onverwachte redding door Jezus. God zocht jou op. Net zo zoekt Hij die ander op. Ook die ander met wie je nog zo van mening verschilt. Kortom: jij bent niet beter dan die ander.
  5. Oordelen leidt makkelijk tot trots en hoogmoed. Je verheft je boven de ander. Totale tolerantie leidt makkelijk tot onverschilligheid. De ander laat je koud. Beide worden getackeld in de bijbel. Nederig zijn als Jezus, tegelijk liefdevol betrokken zoals God betrokken is op jou.

Wat leer ik hier zelf van?

In ieder geval dit. In mijn vorige blog Oordelen heb ik voor mij tamelijk wezenlijke punten onder woorden gebracht. En dat in relatie tot een groep die uit de GKV gestapt is. Ik herken wat daar nu gebeurt als iets dat in het vrijgemaakte DNA zit en ook mijn eigen DNA. Terugkijkend op dat blog moet ik constateren dat het oordelen ook nog steeds in mijn DNA zit. Ik zie dat ik er zelf ook nog mee worstel om daar een goede weg in te vinden. Het is mijn verlangen dat God het geeft om hier een weg in te vinden als GKV, als hersteld Gereformeerden en voor mij zelf als kind van Hem. Ik ben er van overtuigd dat dat ongelooflijk heilzaam is. Ook voor de samenleving met langs elkaar levende mensen die over en weer wat standpunten en oordelen uitwisselen en vervolgens hun eigen weg vervolgen. Geen wonder dat onverbondenheid en eenzaamheid helaas dominante trekken zijn van de Nederlandse samenleving. Of is dat nog een erfenis van de gereformeerde stelligheid die ook lange tijd de politiek heeft gekleurd?