'Zal ik jou koud maken...?'

Een citaat van onze zoon Gijs en zijn nichtje Noré tijdens onze vakantie in Lesotho. Ze waren met de fietspomp aan het spelen en bliezen elkaar frisse lucht in het gezicht. De woorden die ze daarbij spraken waren 'zal ik jou koud maken?'

Ahum, gelukkig was het spel en zijn beide kinderen zich niet bewust van de eigenlijke betekenis van die woorden.

Een volwassene kent die betekenis wel en zal een ander niet gauw 'koud maken'.

Dat stel ik nu wel maar ik vraag het me toch ook af. Letterlijk 'koud maken' zal waarschijnlijk niet gebeuren, maar figuurlijk....

Ik lees deze dagen het boek Wij kiezen voor eenheid, een initiatief van verschillende kerkleiders die het beu zijn dat kerken elkaar in een hoekje zetten en weigeren gezamenlijk op te trekken. Wat mij opvalt in de bijdragen die ik tot nu toe gelezen heb is de nederige en schuldbewuste toon van de schrijvers. Stuk voor stuk schamen ze zich voor de hooghartige houding richting andere kerken en groepen. Veel veroordelende woorden zijn er over en weer gesproken. In het boek en ook in het Manifest van Eenheid wordt een toon van verzoening en toenadering gekozen. Weliswaar met begrip voor verschillen die nog veel gesprek zullen vragen maar elkaar erkennend aan de voet van het kruis en aan de voeten van de werkelijk opgestane Heer.

In mijn eigen vrijgemaakte kerken zou dit boek gesprek moeten losmaken over het vele veroordelende spreken dat die kerken eigen is. Mogelijk is er nooit in officiële stukken uitgesproken dat de GKV de ware kerk is, maar als je altijd in kritische en veroordelende woorden spreekt over andere kerken dan kan het niet anders dat je de indruk wekt de enige ware kerk te zijn.

Persoonlijk kom ik er steeds meer achter hoe diep dat denken en spreken in mijn leven is verworteld geraakt. Heel makkelijk denk ik bijvoorbeeld vanuit vooroordelen. Lastig vind ik het het leven van de ander niet primair met kritische ogen te bekijken, hoeveel er ook terecht op valt aan te merken.

Wat ik heb mogen ontdekken is dat genade het enige medicijn is. Genade plaatst mij telkens terug op de basis die ik zelf onverdiend ontvangen heb. En zoals God mij bekijkt met primair liefdevolle ogen (en niet met kritische ogen) zo kijkt God ook naar die ander.
Laatst las ik een prachtige gedachte in dit verband. Waarom moeten kinderen van God in het Avondmaal telkens terug naar de basics (gedachtenis aan Christus)? Waarom moest het volk Israël telkens gedenken dat ze bevrijd waren uit Egypte? Omdat hun vertrekpositie precies hetzelfde is als die van de niet gelovige mensen om je heen. Je bent dus van jezelf geen haar beter.
Daarnaast heb ik mogen ontdekken wat het is om de ander te zien als project waar God mee bezig is. Persoonlijk vind ik het nogal irritant als ik met een project bezig ben (bijvoorbeeld een kast maken) en iemand staat er betweterig naast opmerkingen te maken over wat beter moet en wat nog niet klaar is. De ander is het project van God. De vraag voor mij is waarin God mij kan gebruiken om de ander te laten groeien.

Dat is de bepaald wat anders dan de ander 'koud maken' met een veroordeling of minachting (de kou kan de ander overigens behoorlijk om het hart slaan door een hautaine houding).

Ik mag juist een geur van Christus zijn, een geur ten leven. Dat is de frisse wind van de Geest.