Welkom op mijn blog

In dit blog wil ik met enige regelmaat gedachten ordenen en anderen de gelegenheid geven daarop te reageren. Steeds meer kom ik onder de indruk van de reikwijdte van genade; dat het echt alle facetten van het leven raakt; en dat ik er een beginneling in ben. Tegelijk dat ik merk hoe verbluffend mooi het is en dat ik wil groeien in genade. Ten diepste geloof ik dat de hele wereld dat zou moeten doen. Maar ja, dan moet je eerst Jezus leren kennen.

maandag 8 maart 2010

En dat wij voor U zorgen...


Gijs, onze oudste, bidt aan tafel. 'Dank u wel voor het eten en dank u wel dat wij voor U zorgen'.
We laten het maar mooi zo. Strikt genomen kan het natuurlijk niet. Ergens is het toch ook heel mooi. Als je 'zorgen voor' interpreteert als 'dienen'. En wat is er mooier dan het dienen van God?
Toch kan dat heel verkeerd uitwerken. In een serie van twee vriendendiensten heb ik gepreekt over de jongste zoon en de oudste zoon uit de gelijkenis van de verloren zonen. Juist met het oog op een foute manier van God dienen - het oudste zoon type - werd deze gelijkenis gemaakt. De jongste zoon is de losbol. Hij vindt echter een genadig God. De oudste zoon is de brave Hendrik. En ook hij vindt een genadig God. Hij dacht door te dienen recht te hebben op een plek in huis. Maar zeer verontrustend eindigt het verhaal dat Jezus vertelt in Lukas 15 met een oudste zoon die buiten staat. Voor mezelf ben ik dat gaande mijn leven steeds meer gaan ontdekken. Ik lijk toch vooral veel op die oudste zoon. Oef! Gelukkig ken ik het ook steeds meer wat het is om de uitnodiging van de vader aan te nemen en binnen te gaan en feest te vieren.
Het dienen van God krijgt een ander karakter. Het is dienen vanuit genade en niet tot genade.
Opmerkelijk was de respons na de dienst: veel herkenning onder kerkmensen van het oudste zoon type. De preek is overigens te beluisteren op de site van onze kerk.
In een prettig gesprek natijd ontdekte ik (associatief) een pijnlijke link naar iets dat eerder vorige week gebeurde. Als gemeente hadden we een gesprek en besluitmoment over de eventuele aanschaf van een ander kerkgebouw. We hebben besloten na goed beraad niet verder te gaan met de geboden optie. Met name de exploitatie is veel te veel voor onze gemeente. Maar er speelde nog iets anders. De aangeboden kerk heeft op het terrein rondom het gebouw veel te maken met hangjongeren en kleine criminaliteit. De conclusie na die constatering was dat het niet wijs is vanwege die criminaliteit dat gebouw te gaan kopen. Met een gemeentelid sprak ik op die avond daar nog wat over na. Dat gemeentelid vond het juist vanwege die probleemjeugd onverantwoord om het pand aan te kopen. 'Maar je kunt het toch ook zien als een kans', zei ik. De reactie onthutste mij (en opnieuw nu ik het opschrijf) 'daar zijn we als kerk niet voor bedoeld'.
Dat brengt me bij de vraag die ik in een eerder blog al stelde: voor wie zijn we kerk? Anders gezegd: hoe dienen we God? Twee kanten heeft het antwoord: door Hem te prijzen en ons leven aan Hem te wijden. Aan de andere kant: door zijn goedheid, vrede en liefde in deze wereld te laten zien.
En dat net zoals Jezus het deed. Met oog voor de onderkant van de samenleving. Dat vraagt moed. Dat vraagt risico's durven nemen. Dat vraagt liefdevol oog te hebben voor al die jongste zonen/dochters in deze maatschappij. Dat vraagt het loslaten van de oudste zoon arrogantie. Van de oudste zoon distantie, kilheid, vreugdeloosheid, egoïsme, etc.
Echt 'voor God zorgen' betekent zeker toch ook 'zorgen voor zijn wereld'! Of niet?