Welkom op mijn blog

In dit blog wil ik met enige regelmaat gedachten ordenen en anderen de gelegenheid geven daarop te reageren. Steeds meer kom ik onder de indruk van de reikwijdte van genade; dat het echt alle facetten van het leven raakt; en dat ik er een beginneling in ben. Tegelijk dat ik merk hoe verbluffend mooi het is en dat ik wil groeien in genade. Ten diepste geloof ik dat de hele wereld dat zou moeten doen. Maar ja, dan moet je eerst Jezus leren kennen.

woensdag 26 augustus 2009

'Zal ik jou koud maken...?'

Een citaat van onze zoon Gijs en zijn nichtje Noré tijdens onze vakantie in Lesotho. Ze waren met de fietspomp aan het spelen en bliezen elkaar frisse lucht in het gezicht. De woorden die ze daarbij spraken waren 'zal ik jou koud maken?'
Ahum, gelukkig was het spel en zijn beide kinderen zich niet bewust van de eigenlijke betekenis van die woorden.
Een volwassene kent die betekenis wel en zal een ander niet gauw 'koud maken'.
Dat stel ik nu wel maar ik vraag het me toch ook af. Letterlijk 'koud maken' zal waarschijnlijk niet gebeuren, maar figuurlijk....
Ik lees deze dagen het boek Wij kiezen voor eenheid, een initiatief van verschillende kerkleiders die het beu zijn dat kerken elkaar in een hoekje zetten en weigeren gezamenlijk op te trekken. Wat mij opvalt in de bijdragen die ik tot nu toe gelezen heb is de nederige en schuldbewuste toon van de schrijvers. Stuk voor stuk schamen ze zich voor de hooghartige houding richting andere kerken en groepen. Veel veroordelende woorden zijn er over en weer gesproken. In het boek en ook in het Manifest van Eenheid wordt een toon van verzoening en toenadering gekozen. Weliswaar met begrip voor verschillen die nog veel gesprek zullen vragen maar elkaar erkennend aan de voet van het kruis en aan de voeten van de werkelijk opgestane Heer.
In mijn eigen vrijgemaakte kerken zou dit boek gesprek moeten losmaken over het vele veroordelende spreken dat die kerken eigen is. Mogelijk is er nooit in officiële stukken uitgesproken dat de GKV de ware kerk is, maar als je altijd in kritische en veroordelende woorden spreekt over andere kerken dan kan het niet anders dat je de indruk wekt de enige ware kerk te zijn.
Persoonlijk kom ik er steeds meer achter hoe diep dat denken en spreken in mijn leven is verworteld geraakt. Heel makkelijk denk ik bijvoorbeeld vanuit vooroordelen. Lastig vind ik het het leven van de ander niet primair met kritische ogen te bekijken, hoeveel er ook terecht op valt aan te merken.
Wat ik heb mogen ontdekken is dat genade het enige medicijn is. Genade plaatst mij telkens terug op de basis die ik zelf onverdiend ontvangen heb. En zoals God mij bekijkt met primair liefdevolle ogen (en niet met kritische ogen) zo kijkt God ook naar die ander.
Laatst las ik een prachtige gedachte in dit verband. Waarom moeten kinderen van God in het Avondmaal telkens terug naar de basics (gedachtenis aan Christus)? Waarom moest het volk Israël telkens gedenken dat ze bevrijd waren uit Egypte? Omdat hun vertrekpositie precies hetzelfde is als die van de niet gelovige mensen om je heen. Je bent dus van jezelf geen haar beter.
Daarnaast heb ik mogen ontdekken wat het is om de ander te zien als project waar God mee bezig is. Persoonlijk vind ik het nogal irritant als ik met een project bezig ben (bijvoorbeeld een kast maken) en iemand staat er betweterig naast opmerkingen te maken over wat beter moet en wat nog niet klaar is. De ander is het project van God. De vraag voor mij is waarin God mij kan gebruiken om de ander te laten groeien.
Dat is de bepaald wat anders dan de ander 'koud maken' met een veroordeling of minachting (de kou kan de ander overigens behoorlijk om het hart slaan door een hautaine houding).
Ik mag juist een geur van Christus zijn, een geur ten leven. Dat is de frisse wind van de Geest.

woensdag 5 augustus 2009

Kruis of Kroon

Waar gaat het nu om in het christelijk geloof?
Lange tijd heeft in mijn denken het kruis een zeer grote rol gespeeld. Met name de vergeving van zonden en het openen van de eeuwige toekomst vormde de inhoud van het kruis. In mijn christenleven waren dat hoofdbestanddelen. Toch kun je de vraag stellen of het kruis de kern van het christelijk geloof is.
Ik werd mij daarvan opnieuw bewust bij het lezen van het boek Proclaiming the gospel van John Dickson. Het kruis is volgens hem onderdeel van het evangelie. Samengevat gaat het evangelie over het koninkrijk van God.
Het Griekse grondwoord euangelion betekende in de tijd van het NT gewoon 'goed nieuws'. Aankondigingen en informatie 'vers van de pers'. Vergelijkbaar met de newsflashbanners onder in beeld van bijvoorbeeld CNN. De informatie in de NT tijd betrof met name de successen van de keizer. En precies dat woord wordt gebruikt voor dat wat Jezus kwam doen. Het evangelie (newsflash) van Jezus is aankondiging van de gebeurtenissen betreffende zijn Rijk.
De inhoud van het evangelie gaat over meer dan het kruis alleen. In Jezus komt het koninkrijk. Daar gaat het om. En de toegang tot dat rijk is de weg van het kruis. Het kruis is dus niet het einddoel van het geloof, het is niet de kern. Dat is het rijk van God, waar Jezus koning is.
Het is een rijk van vrede, heelheid, herstel, harmonie, gezondheid.
Overal waar wij evangeliseren (newsflashes inbrengen) wordt dat rijk bekend gemaakt.
Laat dat nu precies het doel van een mensenleven zijn: God erkennen en aanbidden als koning en leven uit zijn machtige hand.
Het kruis is essentieel. Maar waartoe heb je die vergeving nodig?
In mijn beleving blijven veel christenen steken bij het kruis. Natuurlijk zal ik daarover niets zeggen, want elk mens heeft het kruis nodig. Er is echter meer. En dat meer is niet optioneel.
Het is dan ook niet 'kruis of kroon', maar 'kruis en kroon'. Met 'kroon' bedoel ik dan het koningschap van Jezus. Zijn nieuwe wereld die komt maar ook zijn heerschappij over het leven nu!
Wanneer je je dat realiseert gaat je leven op de schop. Misschien mis ik dat nog wel het meest in wat ik zie onder christenen. En om eerlijk te zijn ook bij mijzelf.